“Nee. Ik voel zijn hartje niet kloppen…”
“Als je dood bent kun je niet meer bewegen.”
“Als je dood bent dan lig je zo (gaat op zijn rug op de grond liggen)”
“Ja bij mijn oma vloog een vogeltje tegen het raam en toen ging mijn oma ook een gat graven in de grond en toen ging het vogeltje daarin.”
“Als hij dood is, kan ik wel een pleister plakken, dan word Beer weer beter.”
Tja, en bij die laatste zin had ik zo graag willen zeggen: “toe maar, we plakken een pleister en dan is alles weer goed…”
Maar dat is niet wat ik kwam doen. Samen met mijn handpop Vos heb ik gisteren met tweejarigen gepraat over ‘dood zijn.’ En hebben we afscheid genomen van Vos’ vriendje Beer, die dood is. Met aarde, bloemen, kaarsen, een liedje en verhaaltjes over wat hij leuk vond om te doen, toen hij nog leefde. Zoals grommen. Dat hebben we met elkaar nog eens heel hard gedaan, terwijl we om zijn kistje heen stonden.
De onbevangenheid van de kinderen en het grootse enthousiasme voor het ritueel van afscheid nemen raakte me.
Ook kwam ik mijn eigen weerstand en tegelijkertijd mijn vastberadenheid tegen om écht eerlijk te zijn en alles bij naam te noemen. Gewoon zoals het is. Ik ben dankbaar voor de openheid en betrokkenheid van de leidsters van het kinderdagverblijf waar ik was. En voor de mogelijkheid om dit zware thema met deze jonge mensen op een lichte manier bespreekbaar te maken.
