Het is net 2020 en ik wens je een heel gewoon jaar toe. Een jaar waarin veel te genieten valt van samen groenten snijden terwijl je keuvelt over de voorbije dag, op zondagochtend slenteren door de stad, fietsen door de regen en als de poes toch al heel hard spint een extra aai over d'r koppie. Maar ik wens je natuurlijk vooral de gewone dingen toe, waar jij van houdt. Waarom de gewone dingen? Dat vertel ik hier...
Een vrouw die haar man verliest. Een zoon en dochter hun vader. Zussen nemen samen afscheid van hun moeder. Een schoonzoon vertelt vol liefde over de moeder van zijn vrouw. Een kleindochter steekt aandachtig een kaarsje aan bij de kist waar haar opa in ligt. De dag daarvoor heeft ze de kist beschilderd. Er staat een hondje afgebeeld en daarbij in kleurige letters geschreven: ‘Nu zijn jullie weer samen opa.’ Een nichtje neemt afscheid van een tante die als een tweede moeder voor haar was. Soms wordt het leven gevierd, is er ruimte voor een lach. Maar soms is er zoveel verdriet, dat er niks te vieren valt.
En ik… ik mag heel kort, heel even meekijken in het verhaal van deze mensen. Ik mag één van de puzzelstukjes invullen van het afscheid nemen. Net zoals de uitvaartbegeleider, de crematoriummedewerkster, de chauffeur van de rouwauto, en de overledenenverzorgers allemaal een puzzelstukje invullen. Met z'n allen dragen we bij aan het geheel van afscheid nemen.
Ik leer heel veel van deze weken van afscheid. Van het ontmoeten van families en het luisteren naar hun verhalen.
Wat iemand meemaakte in zijn leven en wat iemand bezig hield. Waar ik achter kom is dat het bijna nooit gaat over grote successen, macht, geld of over roem… De verhalen die ik mag vertellen gaan vaak over gewone dingen. Over het hondje dat zo bang was, maar bij haar direct op zijn gemak. Over dat hij zo hield van fotograferen en dat nestje vogels in de tuin… ook dat ontging hem niet. Over dat zij altijd een pak koekjes meedroeg in haar tas. Over dat ze samen met die veel te kleine volgepakte auto ieder jaar naar Spanje reden zonder airco…
Iedere keer bel ik aan bij een familie zonder dat ik iets weet over de mensen die achter de voordeur wonen. Iedere keer sta ik open voor een nieuw verhaal, voor andere denkwijzen, voor een geleefd leven. Of het verdriet groot is of dat er juist opluchting is, wrok of dankbaarheid... Ook dat weet ik van tevoren niet. Na een paar uur van vragen stellen, luisteren en open staan voor wat er is, rij ik naar huis met een mooi verhaal. Een verhaal dat recht doet aan degene die er niet meer is.
Dat ik dit puzzelstukje mag invullen in een week van afscheid nemen voelt voor mij helemaal niet gewoon. Dat voelt heel speciaal.
Comments