“En mijn broer vertelt het Oxford-verhaal anders dan ik.” Een zin die me bijblijft uit het boek Verdriet is het ding met veren van Max Porter. Over een man die zijn vrouw plotseling verliest en achterblijft met zijn twee zonen. Fragmenten, overpeinzingen en herinneringen worden verteld vanuit de vader, de jongens en Kraai. Kraai die hard, verwarrend, troostend en rouw door hun leven vliegt.
De zin: “En mijn broer vertelt het Oxford-verhaal anders dan ik.” blijft me bij, omdat dit zo eerlijk en waar is.
We vertellen de gebeurtenissen die we meemaken vanuit onszelf, hoe wij het ons herinneren, hoe wij het hebben gefilterd door onze zintuigen. We vertellen onze verhalen vanuit de zinnen die bleven haken en de beelden die ons roerde.
In mijn werk hou ik hier rekening mee. Vooral in gesprek met nabestaanden. Ik noteer zorgvuldig de verhalen, omdat in de uitgesproken zinnen vaak een waarachtige schoonheid zit. Een spreektaal die ik zelf niet zou kunnen bedenken, maar waaruit de liefde voor degene die is overleden klinkt, de humor die gedeeld werd, de mooie en minder mooie herinneringen.
Ik vind het belangrijk dat mensen zich herkennen in de verhalen die ze me vertellen, dus blijf ik zo dicht mogelijk bij hun eigen woorden in het uitschrijven van de tekst. Het teruglezen van deze verhalen kan verrassend en ontroerend zijn, omdat tijdens het gesprek de schoonheid van de woorden niet per se ervaren werd en op papier teruggegeven, ineens zichtbaar wordt.
Iedereen vertelt een verhaal vanuit zijn of haar beleving. In mijn werk is het de kunst het verhaal te vertellen, zoals het mij verteld is. En de schoonheid van de herinneringen terug te geven tijdens een afscheid.