Verlies van onschuld 2

Zittend op een bankje aan de rand van de vijver. Net de vissen stukjes brood gevoerd. We eten nog wat druiven, tot ze aan komen rennen... Vanaf de andere kant van de vijver in een rijtje van vier. Tot vlak bij ons. Een jongetje, die in een speelfilm de rol van pestkop zou kunnen krijgen en drie meisjes van groot naar klein achter hem aan. Voor hen uit waggelt een ganzenpaartje. Ik had die twee ganzen net nog tijdens het voeren van de vissen, vredig samen aan de overkant zien zitten. Nu worden ze op de hielen gezeten door deze vier kleine monsters…

Een paar meter voor ons vluchten de twee vogels het water in en voor ik het weet pakt het grootste monster een hand vol stenen van het grindpad en begint de ganzen daarmee te bekogelen.

Wij hadden tot dat moment het tafereel gade geslagen en het rustig van het nodige commentaar voorzien. Maar dit ging te ver. ‘Ophouden!’ roep ik. ‘Wegwezen! Die dieren hebben ook gevoel!’ Als vier kleine stokstaartjes staan de kinderen stil en kijken onze kant op. Zich er plots van bewust dat er meer mensen op de wereld zijn. Synchroon draaien ze om en rennen terug langs de vijver. Nu met het kleinste monster voorop. De heuvel over, waar aan de andere kant papa en mama monster vast op hen wachten om ze in de armen te sluiten.