The Artist Way, een cursus van twaalf weken om mijn creativiteit weer meer te laten stromen. Een van de onderdelen is het ‘kunstenaars uitje.' De spelregels zijn simpel: elke week een uitje, alleen, iets doen waar je zin in hebt, het maakt niet uit wat, het maakt niet uit hoe lang het duurt, het maakt niet uit of het gratis is of niet… Ik ben in week twee beland en besluit naar de Kunsthal te gaan in Rotterdam, zomaar op vrijdagmiddag. Ik ontdek dat ieder kunstenaars uitje begint op het moment dat de voordeur achter me in het slot valt. Nu is het avontuur begonnen. Een afspraakje met mezelf, het geeft een gevoel van stiekem op pad zijn, zomaar een middag vrij nemen. In mijn eentje iets leuks doen…
Lopend door Rotterdam, besef ik mij dat mijn ouders en voorouders hier gewoond hebben. Ik zie voor me hoe mijn oma in de parfumeriezaak op de Lijnbaan werkte. Toen mijn moeder werd geboren, moest ze daarmee stoppen van mijn opa, zo ging dat toen, ondanks dat ze een vrouw van de wereld was en dolgraag wilde blijven werken...
Ook zie ik voor me hoe mijn vader hier speelde op de Coolsingel, varen naar Katendrecht met de pont. Hoe hij leerde klaverjassen van mijn tante en oom, zijn eerste biertje dronk en sigaretten rookte.
Ik loop op mijn nieuwe blauwe instappers, met de zon in mijn rug het Museumplein over en dan ben ik er. Ik ga nog braaf in de rij staan, maar mag gewoon doorlopen met mijn museum jaarkaart. Bij de garderobe zegt een meneer mij vriendelijk gedag. Een moment van verstandhouding. Zo’n moment van: ‘wij weten hoe het zit, wij levensgenieters, zomaar naar het museum op een vrijdagmiddag.’
Dan de expositie, hyperrealisme, alleen een museum bezoeken is zo prettig, ik hoef niks te vinden, ik mag zo kort of lang kijken als ik zelf wil. Het is wonderbaarlijk hoe écht deze beelden van mensen zijn, en toch ook niet.
Dood, zonder geleefd te hebben. Soms tot griezelig aan toe, omdat deze beelden elk moment hun ogen zouden kunnen openen, opstaan en weglopen.
En dan is ze daar, bewaard voor het laatst. Een oude dame met een baby’tje in haar armen. Ontroerend mooi. Zoals ze daar staan. Het begin en het eind van het leven. Beiden zo broos, zo echt, de cirkel is rond. Wonderschoon.
Het beeld is van de kunstenaar Sam Jinks ‘Woman and Child 2010’